ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΘΕΩΝ
ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ
Να ‘μαι! Δύστροπο σκυλί, που αγριεύει, ημερεύει.
ψάχνω μια κόλαση δική μου, ολόδική μου. Να με νανουρίσει, με εφιάλτες, με ύπνο ανήσυχο. Να με σκεπάσει με σεντόνια φωτιά. Μια φωτιά, που εκτινάσσει νύχτες. Καιόμενες νύχτες.
Να ‘μαι! Βάτος που φλέγεται, στέργει να καεί.
Με σκεπάζουν σελάχια, καπνοί δικοί μου, μόνο δικοί μου. Και υφαίνω στις στάχτες. Στις στάχτες μου. Υφαίνω στον αργαλειό του τσιγάρου μου. Ταξινομώ την ομίχλη.
Να ‘μαι! Υφαντό ήχων.
Αλαλάζοντα φωνήεντα. Έρποντα σύμφωνα. Ουρανίσκος. Ουρανός. Ουράνιος φθόγγος. Γήινος φθόγγος. Νικηφόρος γη.
Γυαλί. Γυάλινος. Εύθραυστος. Σκόνη. Πολύγεννος βράχος. Στείρο χώμα.
Να ‘μαι! παραμιλητό στις εκβολές της νύχτας.
Απαγορευμένο μήλο. Επιτρεπόμενος καρπός. Σοδειά. Συλλέγω τη μορφή μου. Συλλέγω ό,τι δόθηκε στα μάτια μου. Ό, τι ψηλάφισαν τα χέρια μου. Συλλέγομαι απ’ όπου σκορπίστηκα.
Αντλία μνήμης.
Συλλέκτης.
Όπου σκορπίστηκα με άντλησε η μνήμη άλλων. Μνήμες, διασταυρούμενα πυρά, όπως αλληλογραφούν οι θύελλες. Εδώ η περόνη των ματιών σου, εκεί τα οπωροφόρα χείλη σου. Τα αινίγματα κάθονται στις καρέκλες, η οροφή απούσα να διέρχεται ο σταλακτίτης χρόνος. Οι σταλαγμίτες αρκούνται στην ακέραιη σιωπή τους. Αθόρυβα επιβάλλεται η λησμοσύνη. Γήινο τόξο. Ουράνιο βέλος. Στόχος το κέντρο. Κέντρο η άβυσσος.
Ταξιδεύω.
Διαρκώς στο ίδιο δωμάτιο. Με καταπίνει, με χωνεύει, με ξερνά στο ίδιο μέρος. Ανεξερεύνητος τόπος κι ας γνωρίζω κάθε σπιθαμή του. Χρόνια στην ίδια αρένα, στην ίδια παλάμη. Αλώνι. Εδώ λιχνίζεται η μνήμη. Δρόμοι, λίμνες, ποτάμια σε μια παλάμη.
Κατασκηνώνω εδώ.
Πότε τη λέω παλάμη σου, πότε παλάμη μου. Αντίγραφο της παλάμης σου. Αντίγραφο της παλάμης μου. Αν φυτέψεις μια θηλή σε γυμνό λόφο θ’ αποζητά την παλάμη μου. Αν θυμηθώ τα χείλη σου θα ταξιδέψουν ως εκεί τα δάκτυλά μου. Αν θυμηθώ τ’ όνομά σου… πάει, έγινες άνεμος. ΄Ήμουν άνεμος. Ανεμοδείχτης. Δείκτης, μέσος, παράμεσος. Δάκτυλα. Παλάμη. Είδες που σου το ’πα; Στο ίδιο μέρος καταλήγω πάντα. Δρόμος που δαγκώνει την ουρά του.
Να μαι! Κάθετη διώρυγα στα απολυτίκια της ψυχής.
Το εκκλησίασμα αποστρέφεται το απόβροχο της φωνής μου. Στέκομαι σε απόσταση ανωνυμίας, μ΄ ένα κατοικίδιο χειμώνα στο βλέμμα και μόνο οικόπεδο τ΄ αχνάρια μου. Στέκομαι στην καμπύλη του φόβου.
Μην με κακίζεις, έχω τη δική μου κόλαση να θρέψω. Αξιολάτρευτους δαίμονες. Μισητούς αγγέλους. Τι ήθελες να πεις πως είσαι άγγελος; Άνω σχώμεν… τας χείρας. Οι καρδιές αποζητούν τους μικρούς, μεγαλύτερους, μέγιστους Εωσφόρους. Οι καρδιές προστατεύονται από κλειδαριές ασφαλείας. Κάτω σχώμεν τας καρδίας. Επί ποδός η ουράνιος σφαίρα. Η γη υπό μάλης. Λιτανεία.
Λιμνάζουν οι φωνές μου.
Αφουγκράζονται την ηχηρή πτώση. Την εκτίναξη, την πτώση, την εκτίναξη, την πτώση…. Θα μπορούσε να είναι ελαστική σφαίρα ή ερωτική παλινδρόμηση, αν δεν ήταν χορός κρανίου. Άδον κρανίο, μέλος της συμφωνικής του πλήθους.
Μεταβολίζομαι.
Γίνομαι θρόισμα, σβήνω, εξαφανίζομαι, ασπάζομαι τον αναχωρητισμό, συντάσσομαι στη γραμματική της φωτογραφίας. Γίνομαι πέτρα κι άξαφνα περίστροφο βλέμμα με κονιορτοποιεί.
Πνίγομαι.
Σε ιδιόκτητη αρτεσιανή αρτηρία. Οικείες και προσφιλείς μου υπάρξεις προσκολλώνται στο κάλλος του εκτινασσόμενου πίδακα. Στο σιντριβάνι του αίματος. Οι πλέον πεπλανημένοι. Ο ουρανός κρύβεται στην παλάμη. Στο εσωτερικό της παλάμης.
Σαν νυκτωδία στην έρημο.
Σαν νυκτωδία στο βλέμμα.
ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ
Να ‘μαι! Δύστροπο σκυλί, που αγριεύει, ημερεύει.
ψάχνω μια κόλαση δική μου, ολόδική μου. Να με νανουρίσει, με εφιάλτες, με ύπνο ανήσυχο. Να με σκεπάσει με σεντόνια φωτιά. Μια φωτιά, που εκτινάσσει νύχτες. Καιόμενες νύχτες.
Να ‘μαι! Βάτος που φλέγεται, στέργει να καεί.
Με σκεπάζουν σελάχια, καπνοί δικοί μου, μόνο δικοί μου. Και υφαίνω στις στάχτες. Στις στάχτες μου. Υφαίνω στον αργαλειό του τσιγάρου μου. Ταξινομώ την ομίχλη.
Να ‘μαι! Υφαντό ήχων.
Αλαλάζοντα φωνήεντα. Έρποντα σύμφωνα. Ουρανίσκος. Ουρανός. Ουράνιος φθόγγος. Γήινος φθόγγος. Νικηφόρος γη.
Γυαλί. Γυάλινος. Εύθραυστος. Σκόνη. Πολύγεννος βράχος. Στείρο χώμα.
Να ‘μαι! παραμιλητό στις εκβολές της νύχτας.
Απαγορευμένο μήλο. Επιτρεπόμενος καρπός. Σοδειά. Συλλέγω τη μορφή μου. Συλλέγω ό,τι δόθηκε στα μάτια μου. Ό, τι ψηλάφισαν τα χέρια μου. Συλλέγομαι απ’ όπου σκορπίστηκα.
Αντλία μνήμης.
Συλλέκτης.
Όπου σκορπίστηκα με άντλησε η μνήμη άλλων. Μνήμες, διασταυρούμενα πυρά, όπως αλληλογραφούν οι θύελλες. Εδώ η περόνη των ματιών σου, εκεί τα οπωροφόρα χείλη σου. Τα αινίγματα κάθονται στις καρέκλες, η οροφή απούσα να διέρχεται ο σταλακτίτης χρόνος. Οι σταλαγμίτες αρκούνται στην ακέραιη σιωπή τους. Αθόρυβα επιβάλλεται η λησμοσύνη. Γήινο τόξο. Ουράνιο βέλος. Στόχος το κέντρο. Κέντρο η άβυσσος.
Ταξιδεύω.
Διαρκώς στο ίδιο δωμάτιο. Με καταπίνει, με χωνεύει, με ξερνά στο ίδιο μέρος. Ανεξερεύνητος τόπος κι ας γνωρίζω κάθε σπιθαμή του. Χρόνια στην ίδια αρένα, στην ίδια παλάμη. Αλώνι. Εδώ λιχνίζεται η μνήμη. Δρόμοι, λίμνες, ποτάμια σε μια παλάμη.
Κατασκηνώνω εδώ.
Πότε τη λέω παλάμη σου, πότε παλάμη μου. Αντίγραφο της παλάμης σου. Αντίγραφο της παλάμης μου. Αν φυτέψεις μια θηλή σε γυμνό λόφο θ’ αποζητά την παλάμη μου. Αν θυμηθώ τα χείλη σου θα ταξιδέψουν ως εκεί τα δάκτυλά μου. Αν θυμηθώ τ’ όνομά σου… πάει, έγινες άνεμος. ΄Ήμουν άνεμος. Ανεμοδείχτης. Δείκτης, μέσος, παράμεσος. Δάκτυλα. Παλάμη. Είδες που σου το ’πα; Στο ίδιο μέρος καταλήγω πάντα. Δρόμος που δαγκώνει την ουρά του.
Να μαι! Κάθετη διώρυγα στα απολυτίκια της ψυχής.
Το εκκλησίασμα αποστρέφεται το απόβροχο της φωνής μου. Στέκομαι σε απόσταση ανωνυμίας, μ΄ ένα κατοικίδιο χειμώνα στο βλέμμα και μόνο οικόπεδο τ΄ αχνάρια μου. Στέκομαι στην καμπύλη του φόβου.
Μην με κακίζεις, έχω τη δική μου κόλαση να θρέψω. Αξιολάτρευτους δαίμονες. Μισητούς αγγέλους. Τι ήθελες να πεις πως είσαι άγγελος; Άνω σχώμεν… τας χείρας. Οι καρδιές αποζητούν τους μικρούς, μεγαλύτερους, μέγιστους Εωσφόρους. Οι καρδιές προστατεύονται από κλειδαριές ασφαλείας. Κάτω σχώμεν τας καρδίας. Επί ποδός η ουράνιος σφαίρα. Η γη υπό μάλης. Λιτανεία.
Λιμνάζουν οι φωνές μου.
Αφουγκράζονται την ηχηρή πτώση. Την εκτίναξη, την πτώση, την εκτίναξη, την πτώση…. Θα μπορούσε να είναι ελαστική σφαίρα ή ερωτική παλινδρόμηση, αν δεν ήταν χορός κρανίου. Άδον κρανίο, μέλος της συμφωνικής του πλήθους.
Μεταβολίζομαι.
Γίνομαι θρόισμα, σβήνω, εξαφανίζομαι, ασπάζομαι τον αναχωρητισμό, συντάσσομαι στη γραμματική της φωτογραφίας. Γίνομαι πέτρα κι άξαφνα περίστροφο βλέμμα με κονιορτοποιεί.
Πνίγομαι.
Σε ιδιόκτητη αρτεσιανή αρτηρία. Οικείες και προσφιλείς μου υπάρξεις προσκολλώνται στο κάλλος του εκτινασσόμενου πίδακα. Στο σιντριβάνι του αίματος. Οι πλέον πεπλανημένοι. Ο ουρανός κρύβεται στην παλάμη. Στο εσωτερικό της παλάμης.
Σαν νυκτωδία στην έρημο.
Σαν νυκτωδία στο βλέμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου