Κριτική για το "Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου"

Γράφει η Κυριακή Χατζηαθανασίου φιλόλογος - υποψήφια διδάκτωρ στον Τομέα των Κλασικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας Α.Π.Θ. (27 ετών).

Αγαπητέ κύριε Καλπούζο,

Λόγω της ερευνητικής μου δραστηριότητας και της συστηματικής μου σπουδής στο πεδίο της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και γραμματείας - πράγμα το οποίο απαιτεί ολοκληρωτική αφοσίωση και συγκέντρωση- θα πρέπει δυστυχώς να ομολογήσω πως βρίσκω ελάχιστο χρόνο για να ενημερωθώ για τη σύγχρονη λογοτεχνία. Οφείλω να παραδεχτώ πως μέχρι σήμερα με διακατείχε η προκατάληψη που διακατέχει τους περισσότερους εξ ημών φιλολόγους, η οποία θέλει τους σύγχρονους λογοτέχνες να υπολείπονται κατά πολύ των παλαιοτέρων "κλασικών" συγγραφέων όπως του Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού, Καραγάτση, Πολίτη και άλλων. Η προκατάληψη αυτή αποτέλεσε "ανάχωμα" πολλές φορές για να διαβάσω σύγχρονους συγγραφείς, ποιητές και πεζογράφους. Προ ολίγων ημερών και έχοντας υπ' όψιν μου τα διθυραμβικά σχόλια που είχε αποσπάσει το βιβλίο σας Άγιοι και Δαίμονες εις ταν Πόλιν, το οποίο δεν ευτύχησα να διαβάσω, αγόρασα το τελευταίο σας μυθιστόρημα Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου. Με πλήρη ειλικρίνεια σας συγχαίρω για ένα μυθιστόρημα, το οποίο έρχεται με τις αξιώσεις ενός κλασικού μυθιστορήματος σε μια εποχή και μια Ελλάδα που όζει πνευματικής σήψης και παρακμής. Η γλώσσα θυμίζει κάτι από τα παλιά...ο συνθετικός λόγος που επιχειρείται κυρίως στις περιγραφές δεν πτοεί ούτε κατ' ελάχιστο τη δυναμική της καθομιλουμένης με αποτέλεσμα την αριστοτεχνική συναρμογή του ανοίκειου με το καθημερινό. Η καταστρατήγηση της ευθύγραμμης αφήγησης των γεγονότων με την έντεχνη χρήση των εγκιβωτισμένων αφηγήσεων, της ανάληψης και της πρόληψης δημιουργεί ένα crescendo στην ένταση των συναισθημάτων του αναγνώστη. Παράλληλα, οι ήρωες είναι πλασμένοι από τη σάρκα και τα οστά της ελληνικής κοινωνίας, όπως άλλωστε και όλος ο κόσμος που καθρεφτίζεται μέσα στην αφήγηση. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου. για ένα καθαρόαιμο ελληνικό μυθιστόρημα που μπολιάζει μέσα του την ελληνική ψυχή σε όλες τις αποχρώσεις της. Ο αναγνώστης κοιτάζει μακροσκοπικά την Ελλάδα μέσα στο διάβα των 30 περίπου χρόνων. Όσον αφορά στον παντοδύναμο έρωτα της Θάλειας και του Άνδη που επισκιάζει όλα τα εμπόδια απ' όπου κι αν προέρχονται, είναι εντυπωσιακό πως ο έρωτας αυτός παραμένει ανέπαφος, ακέραιος και αλώβητος και ως τέτοιος παρουσιάζεται μέχρι και το τέλος ώστε η κύκνεια φράση ό,τι αγαπώ είναι δικό σου να μην αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Προσπάθησα να αποτυπώσω σε λίγες γραμμές όλα τα στοιχεία που για μένα χαρίζουν ένα θετικότατο πρόσημο στο βιβλίο σας. Χαίρομαι ιδιαίτερα που διαψεύσθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η προκατάληψη που είχα! Και χαίρομαι ακόμη, που η Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί κοιτίδα μεγάλων δημιουργών! Εύχομαι το βιβλίο σας να είναι καλοτάξιδο... και να εξακολουθείτε να μας ψυχαγωγείτε με την αρχαία σημασία της λέξης!