Σάββατο, 29 Ιουνίου 2013

ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ

Κάποιοι φίλοι με ρωτούν: Γιατί δεν λες κάτι για τη σημερινή πραγματικότητα; Γιατί δεν σχολιάζεις όσα συμβαίνουν; Γιατί δεν παίρνεις θέση; Δεν ασχολείσαι με την πολιτική;

Κι απαντώ: Ό,τι έχω να πω το λέω μέσα από τα βιβλία μου, τα οποία μιλούν και για το σήμερα και το αύριο. Ύψιστη πολιτική πράξη είναι κι η λογοτεχνία και η ποίηση. Όσα πρεσβεύω συνθέτουν ολόκληρη κοσμοθεωρία και μόνο μέσα από ένα εκτενές κείμενο μπορώ να καταθέσω και να αναπτύξω τις απόψεις μου. Φοβάμαι ότι οι ολιγόλογες αναρτήσεις δεν ξεφεύγουν από τη λογική των συνθημάτων, στην οποία πασχίζω να στέκομαι ενάντιος.

Πέρα από αυτά, κατά τη γνώμη μου, σήμερα θερίζουμε ό,τι σπείραμε για χρόνια (κυβερνήσεις, κάθε λογής εξουσίες, λαός). Αυτό βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν εξισώνει τις ευθύνες. Εάν δεν ανατρέξουμε στις αιτίες του κακού, εάν δεν αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε μέχρι εδώ θα περιδιαβαίνουμε διαρκώς ωσάν μετρονόμος σε καρκινική επιγραφή.

Καρκινική επιγραφή είναι και η: Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν (πλύνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπο). Ωστόσο, αν και πασίγνωστη, δεν ακολουθούμε και την προτροπή της, καθώς δεν εμβαθύνουμε στην ουσία της. Γιατί έχω την εντύπωση, από όσα παρατηρώ γύρω μου, ότι θέλουμε να πλύνουμε μόνο το πρόσωπο (να ξεφύγουμε από τη σημερινή τραγική κατάσταση) κι όχι τις αμαρτίες (όσα μας οδήγησαν μέχρι εδώ).

Όσο κι αν συγκαταλέγεται στη συνθηματική λογική, θα αποτολμήσω να εστιάσω σε μία και μοναδική αιτία όλων των δεινών (αν και επί της ουσίας εμπεριέχονται σ' αυτή σχεδόν όλα τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα): Στη μη καλλιεργημένη κοινωνία (όχι κατ' ανάγκην εγγράμματη). Μια κοινωνία που η ίδια εκλέγει όσους την εκπροσωπούν στα δημόσια πράγματα και η ίδια κατόπιν τους καταγγέλλει κι ας είναι καθρέφτης της.  Μια κοινωνία που χειραγωγείται• την εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής εξουσίες• διαμορφώνεται στην συντριπτική πλειονότητά της αισθητικά, πολιτικά και κοινωνικά  μέσα από την τηλεόραση• απώλεσε τις παραδοσιακές αξίες• αυτοχειριάζεται επαφίοντας τις ελπίδες της στους εκάστοτε θαυματοποιούς πολιτικούς• έχει αναγάγει ως αποκλειστικό κέντρο της ζωής το χρήμα και την οικονομία γενικότερα• και σε καμιά περίπτωση δεν διακατέχεται από το όραμα της εσωτερικής καλλιέργειας.

Αναφορικά με το ποιος φταίει για τη μη καλλιεργημένη κοινωνία, αποτελεί άλλο τεράστιο κεφάλαιο. Αναμφίβολα οι μεγάλες ευθύνες βαρύνουν όσους διαχειρίστηκαν την κρατική εξουσία, καθώς και τις παράπλευρες εξουσίες. Ωστόσο μερίδιο ευθύνης φέρουν και πολλοί άλλοι και προσωπικά ο καθένας μας.

Κοντολογίς, κατά την άποψή μου, η ελπίδα βρίσκεται στον καλλιεργημένο άνθρωπο και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δοθεί η πολύχρονη και κοπιώδης μάχη. Μια μάχη την οποία δεν δώσαμε ποτέ συγκροτημένα και φυσικά καμιά εξουσία δεν επιθυμεί να την εντάξει στα προγράμματά της. Γιατί ο καλλιεργημένος άνθρωπος διατηρεί την αυτονομία του και συμμετέχει στη συλλογική προσπάθεια με άποψη, ελευθερία σκέψης και ποιοτική αισθητική.