Γραφή

Η γραφή δεν είναι φυγή, δεν είναι εξωτικός προορισμός, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό.

Η γραφή είναι σταύρωση, καταβύθιση, ταξίδεμα, τροφός, μάνα, και μητριά. Είναι πόνος, και γέλιο, και στοχασμός, και δρόμος ανάστροφος στη ζωή σου και στη ζωή των άλλων.

Η γραφή είναι δοκιμασία, πρόκληση, πρόσκληση των αοράτων, μικρό απόδειπνο και μέγα σπήλαιο.

Η γραφή με καταθέσεις και αναλήψεις του αίματος ανοίγει τη δρασκελιά της. Βουτώντας μες στις γραφές των άλλων και μες στις δικές σου. Ασκούμενος και μαθητευόμενος και δάσκαλος συνάμα. Ναυπηγός και ναυπηγούμενος. Εξομολόγος και εξομολογούμενος.

Είναι κόσμος δικός σου, κόσμος των αναγνωστών, κόσμος του κόσμου όλου ή του ενός. Του χθες, του σήμερα και του αύριο. Και κόσμος που δεν τον γνωρίζεις κι έρχεται να σου συστηθεί με τη Θεία φωτιά και τη Θεία μανία που αρπάζει το νου σου και το θυμικό. Ή κόσμος που άγνωστος παραμένει κι ας θαρρείς πως τον φυλάκισες στο χαρτί σου. Μα και κόσμος που τον άγγιξες με το νου σου αλλά στο χαρτί δεν έστερξε να κάτσει.

Η γραφή είναι σιωπή, φωνή, φωνές, κραυγή, αντίλαλος, δάκρυ που χωράνε ωκεανοί. Νυκτωδία στην έρημο, παρανάλωμα λέξεων, φλοίσβος και τρικυμία της γλώσσας και της φαντασίας.

Η γραφή είναι χιλιάδες εικόνες μέσα σε μια λέξη. Κόσμοι που θέλουν γεφύρια κτισμένα από καιρό στο νου όσων θα μετρηθούν με τις αράδες της, αλλά και ρέμα αδιάβατο, κατεβασμένο, οπού απάνω του θ’ απλώσει μονάχη της γεφύρια.

Η γραφή είναι φως, είναι νύχτα, είναι πρωινό του Απρίλη, μυρουδιές και γεύσεις του έσω και έξω κόσμου. Τζάκι στην Ήπειρο και μεσάνυχτα στα φαράγγια του Γενάρη. Άγγιγμα και χωρισμός. Σύντροφος και μοναξιά. Δραπέτης απ’ τις φυλακές σου και φυλακισμένος στην ελευθερία σου. Μελωδία της βροχής, σεντόνι του χιονιού, ήλιος του Αυγούστου και άδον κρανίον στη συμφωνική του πλήθους.

Η γραφή είναι έρωτας, πάθος, πόθος, φόβος, ψιχίο στο σύμπαν ή το σύμπαν ολόκληρο.

Η γραφή είναι ζωή που δεν δίνεται πεσκέσι στον θάνατο, ούτε στις κάθε μορφής εξουσίες.