"ΕΘΝΟΣ" Ελ. Γκίκα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

 Διαδικασία γραφής, υπάρχει;

Η διαδικασία της γραφής είναι ιεροτελεστία. Απομονώνομαι στο χώρο μου, συνήθως νύχτα, ακούω μουσική, διαβάζω ποιήματα ή μικρά κείμενα, πέφτω σε περισυλλογή και με συνοδεία ένα καφέ ή ένα ποτήρι κρασί και τσιγάρα προετοιμάζω το έδαφος να μετέλθω από την καθημερινότητά μου στη δημιουργία.

Συγγραφικές εμμονές

Αν μπορεί να ονομαστεί εμμονή μου, αυτή είναι το παίδεμά μου με τη γλώσσα. Το πάλεμα με τις λέξεις, το πλέξιμό τους, το ρυθμό, τη μη επανάληψη, το μπόλιασμα ώστε να γεννηθεί η νέα εικόνα

και η ατμόσφαιρα του κειμένου μέσα από τη γαλήνη ή την τρικυμία του λόγου. Η μάχη με το ασύλληπτο και με όλες τις λεκτικές συνομωσίες ώστε να αναχθεί  η ίδια η γλώσσα σε τέχνη.

Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;

Ο πιο παράξενος τρόπος γραφής ενός βιβλίου μου ήταν αυτός της ποιητικής συλλογής «Το παραμιλητό των σκοτεινών θεών». Ένα ποίημα κάθε νύχτα επί είκοσι δύο συνεχόμενες νύχτες, όπως και μοιράστηκε. Μέσα σε ακραίο συγγραφικό πυρετό και ποιητικό οίστρο.

Πώς είναι όταν έρχεται η ιστορία;

Η μυθοπλασία είναι κόσμος άγνωρος που έρχεται να συστηθεί με το Θείο πυρ και τη Θεία μανία της έμπνευσης. Κι αισθάνομαι τότε ότι υπερίπταμαι του συνηθισμένου εαυτού μου και ζω πλέον στην παράπλευρη πραγματικότητα του κόσμου των ηρώων μου. Ένας κόσμος όπου η μαγεία εναλλάσσεται με τη σταύρωση, η πτήση με την πτώση, η τέρψη με την οδύνη.

Τελευταίο βιβλίο (ή βιβλία) συνθήκες γραφής

Για τα δύο τελευταία μου βιβλία, «Ιμαρέτ» και «Άγιοι και δαίμονες», απαιτήθηκε πολύ μεγάλη έρευνα, πολυετής. Το γραφείο μου κατακλύστηκε από στοίβες βιβλίων, σημειώσεις, γκραβούρες, φωτογραφίες, χάρτες, λευκώματα, φακέλους με αποδελτιωμένες πληροφορίες αλλά και από πλήθος ηλεκτρονικών βιβλίων και πληροφοριών στον υπολογιστή μου. Ωσάν ένα μέρος της ιστορίας να έστησε τον καταυλισμό της στο δωμάτιό μου. Όλα σε καθάριο ουρανό και μαζί μέσα σε ένα νεφέλωμα που με καλούσε να το ξεδιαλύνω. Με το τζάκι να καίει ασταμάτητα το χειμώνα, τα τσιγάρα να πλέκουν το δικό τους υφαντό και το μελάνι να ρέει με ποικίλους χρωματισμούς είτε στο χαρτί είτε στις παραπομπές και στις επισημάνσεις σε βιβλία και σημειώσεις. Κι όλα να διέπονται και να εξαρτώνται από μια ευμετάβλητη ψυχολογία, την οποία αρκούσε να καταστρέψει το μαρσάρισμα μιας μηχανής στο δρόμο, το διαλάλημα του παλιατζή, ένα τηλεφώνημα ή οποιοδήποτε πρόβλημα τις καθημερινότητας.

Αγαπημένοι συγγραφείς

Είναι πίστη μου ότι η γραφή με καταθέσεις και αναλήψεις του αίματος ανοίγει τη δρασκελιά της. Βουτώντας μες στις δικές μου γραφές αλλά και μες στις γραφές των άλλων, που μπορεί να είναι αγαπημένοι όπως οι: Ντοστογιέφσκι, Μπαλζάκ, Σκαρίμπας, Ελύτης, Γκάτσος, Καραγάτσης, Ροΐδης και τόσοι άλλοι, όμως μπορεί και να μην είναι, αφού ο συγγραφέας έχει να μάθει κι απ’ όσους δεν αγαπάει ή να διδαχτεί πολύ περισσότερα κι απ’ τους ελάσσονες.

Αγαπημένα βιβλία

Η βουτιά που προανέφερα αφορά και συγκεκριμένα βιβλία τα οποία άφησαν τίτλους ανεξίτηλους στη μνήμη μου, όπως: “Το θείο τραγί”, “Το γυμνό ψωμί”, “Εκατό χρόνια μοναξιάς”, “Έγκλημα και τιμωρία”, “Τα σταφύλια της οργής”, “Ο κοτσάμπασης του καστρόπυργου”, “Πάπισσα Ιωάννα” και πόσα ακόμα, αλλά και σε όσα λησμόνησα τους τίτλους μα η ψυχή μου σταλαγμίτης έγινε στο στάλαμά τους.

Πόσο σημαντικός είναι ο χώρος και ο τρόπος για το ποίημα ή για την ιστορία;

Ο χώρος, ο ναός, όπου εκκλησιάζεται ο συγγραφέας και μεταλαβαίνει των αχράντων μυστηρίων της γραφής είναι ιερός και καθοριστικός για να ελκύσει την έμπνευση και να μεταβολίσει τον ίδιο από το καθημερινό του πρόσωπο σε δημιουργό, καθώς και για να μπορεί να δοθεί στον κάματο του χειρώνακτα. Όσο για τον τρόπο που αποτυπώνονται στο χαρτί τα γεννήματα του νου μου γίνεται αρχικά πάντα με μολύβι. Ακολουθεί δεύτερη γραφή πάλι με το μολύβι κι ύστερα τρίτη στον υπολογιστή, όπου ακολουθούν και πολλές ακόμη επεξεργασίες. Κι είναι σημαντικό να γράφω με το μολύβι γιατί οι σκέψεις μου κυλούν πιο εύκολα και αρμονικά από το νου μου στο δεξί μου χέρι παρά προς τον υπολογιστή.